The film PRIMORDIAL establishes an inner dialogue between poetry and a timeless landscape. Through cinema, word and music the film reflects nature’ s abandonment, spiritual emptiness and end times through the eyes of a woman, who could be nature, history, an idea or just a human being of our times.
Η ταινία PRIMORDIAL εγκαθιδρύει έναν εσωτερικό διάλογο ανάμεσα στην ποίηση και ένα διαχρονικό τοπίο. Μέσα από τον κινηματογράφο, τη λέξη και τη μουσική η ταινία αντικατοπτρίζει την εγκατάλειψη της φύσης, το πνευματικό κενό και τους έσχατους χρόνους μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας, που θα μπορούσε να είναι φύση, ιστορία, ιδέα ή απλώς ένας άνθρωπος της εποχής μας.
